نویسنده: آرتیست ریدر
ادوارد مونک، نقاش نروژی، توانست مفهوم «من» را به همراه مضامینی چون تنهایی، گناه، حسد، اضطراب، جنسیت و مرگ را به تصویر بکشد
او می‌خواست به ما نشان دهد که نقاشی آن چیزی نیست که بازنمایی می‌کند. در اثر مشهور خود، «خیانت تصاویر»، او می گوید که این یک پیپ نیست
این شاهکار فلیکس والوتون «سیاه و سفید» نام دارد؛ زنی جوانِ سفیدپوست را با خدمتکار سیاه‌پوستش در یک داستانی مبهم نشان می دهد
چنان‌که در تابلو رز لوسین فروید می‌بینیم، بدون آنکه یک مو یا منفذ پوست از آن کم شود، با بازنمایی قفسه‌سینه، نمایانگر درک او از حقیقت تصویری
این شاهکار ساندرو بوتیچلی «ونوس و مارس» نام دارد که بازنمایی اسطوره‌ای رومی با ریشۀ یونانی است. در این تابلو، ونوس ایزد بانوی عشق و مارس
هنگامی که اثر مانه به نام «المپیا» برای اولین بار در سال ۱۸۶۵ به نمایش در آمد چنان باعث خشم و عصبانیت توده‌های مردم شد
در این تابلو از فرانسوا بوشه با نام ادالیسک، می‌توانیم زن برهنه‌ای را مشاهده کنیم که روی تختخواب بروی شکم دراز کشیده و ران‌هایش را باز کرده
گلاکنز در حال کشیدن تابلوی «برهنه و سیب» خود بود. این تابلو شاید به بی‌پروایی «المپیا»ی مانه نباشد، اما بی‌شک از آن اثر الهام گرفته است
دربارۀ نقاشی «بار فولی برژر» ادوار مانه صدها مقاله به رشتۀ تحریر در آمده است. آخرین شاهکار مانه برای منتقدان مدرنیست و پست‌مدرنیست
تابلوی سرمنشأ جهان که به «مونالیزای واژن» شهرت دارد، توسط گوستاو کوربه خلق شد. این اثر نه‌تنها همیشه شوک‌آمیز بوده، بلکه هنوز پرابلماتیک است