نویسنده: امین نور
سینمای نیکلاس ویندیگ‌رفن ورای تصویرسازی مرسوم سینمایی و کلیشه‌های حتی برهم‌زننده‌ی آن همه‌چیز در راه رسیدن به یک تصویر ناب قربانی می‌شود
ایرلندی مارتین اسکورسیزی مورد استثنایی زمانه ما است که در دسته دوم قرار می‌گیرد؛ و ما برای اولین‌بار در زندگی خود و در میان تمامی فیلم‌هایی که دیده‌ایم می‌توانیم زایش چنین پدیده‌ای را از نزدیک و در همان لحظه تولدش مشاهده کنیم.
روزی روزگاری در هالیوود تارانتینو با یک تیر چند نشان می‌زند. او با استفاده از تاریخ سینما هم داستان خودش را تعریف می‌کند، هم تاریخ سینمای شخصی ساختگی خودش را می‌سازد
در فیلم مسیر سبز نوع نگاه به مسیح و شمایل او در دنیای امروز، بسیار بسیار پررنگ‌تر شده و می‌توان گفت شخصیتی که در این فیلم خلق شده و نامش را «جان کافی» گذاشته‌اند، جلوه‌ای از خود مسیح در دنیای امروز است
دولمایت می‌تواند به راحتی در دسته بهترین کمدی سال قرار بگیرد. فیلمی بامزه که کمدی‌اش بر پایه دیالوگ‌های هوشمندانه است. بدون ادا و اطوار به سادگی داستان خودش را می‌گوید و با یک خضوع و فروتنی که حاصل یک عمر تجربه بازیگری او است به پایان می رسد.
الماس های نتراشیده فیلم راحتی نیست. بیننده برای ورود به جهان فیلم، باید حسابی حواس خود را جمع کند. هرلحظه، هر حرکت دوربین می‌تواند تاکیدی بر یک بخش از فیلم باشد. اما با این حال از همان ثانیهٔ اولش یقهٔ تماشاگر را می‌گیرد