مطالب پرونده شماره ۱

مشاهده‌ی اتفاقاتی که در این چند روز در امریکا رخ داد این حقیقت را ثابت کرد که هنوز فضای فیزیکی شهری نقش اساسی را در ایجاد پروسه‌های دموکراسی بر عهده دارد

این هزارتوی غریب به حرکت خود ادامه می‌دهد و هر‌ گاه که صلاح ببیند برای آفرینش آثار جدید، الگو‌های نو -هم‌چون سینمای دیجیتال- خلق می‌کند و یا ابزار‌های بی‌سابقه متناسب با آن را برمی‌گزیند

امروز به نظر می‌رسد صنعت ویدیوگیم دوره‌ی انتقالی خود را طی کرده و در فرم بیانی به نوعی فرم مستحکم و قابل ارائه رسیده باشد. از این رو امروز می‌توان درباره‌ی ویدیوگیم سخن گفت، آن‌ها را نقد کرد و در گامی فراتر به شناسایی پتانسیل‌های موجود در زبان ارائه‌ی این مدیوم پرداخت.

پیش‌‌بینی لوهان درباره ظهور پدیده اینترنت سال‌‌ها بعد در فیلم Videodrome (1984) ساخته دیوید کراننبرگ به شکل دیگری متبلور شده‌‌است. مکس رن مدیر یک کانال تلویزیونی است که برنامه‌‌هایی با محتوای اعمال جنسی و خشونت‌‌آمیز پخش می‌‌کند.

منبع بعضی داستان‌های بوکاچیو، و البته نه همه‌ی آنها معلوم است. از داستان‌های کهن سانسکریت (مانند پنجه‌تنتره‌ی مشهور) و ترجمه‌های عربی و فارسی کهن که واسطه قرار گرفته‌اند تا به دست بوکاچیو برسد

کراننبرگ همچون یک تروریست در برابر هژمونی‌های مدرنیته می‌ایستد و در قلب متروپلیسی که برایمان ایجاد کرده، تمام انگیخته‌ها را ویران می‌کند و سپس کاسموپلیس (جهان شهر) خود را می‌سازد. حال در این میان در برخی آثار فوتوریستی کراننبرگ که انهدام مدرنیته و نقد آن است ما آرمانشهری و آینده‌گرایی بسیار پیچیده‌ای را شاهد هستیم

ویدیو بعد از تلویزیون دومین مدیومی بود که هاله‌ مقدس سینما را به طور کامل شکست و تبدیل به بازیچه‌ای در دست همه شد. تنها راه باقی‌مانده برای سینما به درون کشیدن و باج دادن به ویدیو بود. سینما خود، اسب تروجان ویدیو را به پشت دیوارهای دژ آورد و همه چیز را از نو تعریف کرد.

زمانی که با هجوم یاغی و بی‌امان میل به زایش مواجه می‌شویم، تنها در خلوت آن هنر خلق به معنای واقعی اتفاق خواهد افتاد و این رسمی است مرسوم که تنها مختص به اینجا و اکنون نیست چرا که در طول تاریخ به طور مستمر تکرار شده است

چه راهبردها و استراتژی‌هایی، می‌تواند ساختمان‌ها و فضاهای شهری امروزی را که با سرعت بسیار بالایی رشد و توسعه یافته و محمل ارتباطات تنگاننگ شده است، به محلی امن‌تر برای عبور و مرور و انجام فعالیت‌های روزمره ساکنین تبدیل نماید؟

با این پیش‌زمینه می‌توان به سراغ سینمای میشاییل هانکه رفت که از همان ابتدای راه فیلم‌سازی‌اش نگاهی ویژه به رسانه و تاثیرات آن بر زندگی مردم داشته و همواره تلاش کرده تا خشونت منتج شده از رسانه‌ها در زندگی مردم را به واقعی‌ترین شکل ممکن به نمایش بگذارد. سوالی که در سینمای هانکه می‌توان آن را جست‌وجو کرد این است که آیا آن‌چیزی که به عنوان خشونت در سینما (در فیلم‌های دیگر کارگردانان) نمایش داده می‌شود به واقع خشونت است یا صرفا یک بازسازی ساختگی از مفهوم خشونت که موجب لذت مخاطب خواهد شد.